امروز روز آخر بود و همه چی
خوب بود تا یکدفعه غم عالم نشست به دلم ، تا به گلهایکلاسم گفتم: بچه ها روز آخره حلالم کنید،ببخشید که سرتونداد زدمو جیغ بنفش کشیدم من فقط بخاطر خودتون سختگیریمی کردم تا بیشتر و بهتر درسا رو یاد بگیرید که بغضم گرفت.....چقدر زود گذشت؛انگار همین دیروز بود که اول مهرو شروعه سال تحصیلی بود و رفتم سر کلاس و کلّی قانون ومقرّرات برای کلاس وضع کردم و مثله سرباز خونه برای تویکلاس من موندنشون یه عالمه شرط و شروط گذاشتم.رفت وگذشت. روزهایی که از دستشون گریه کردم و غصّه خوردم وروزهایی که بهترین لحظات زندگیمو کنارشون گذروندمو خندیدموخندوندم. یادش بخیر.امروزبوسیدمشونو ازشون حلالیّت طلبیدم وحس تک تک شون رو میفهمیدم .یکی میگفت:دوست دارم.یکیشون گفت:دلم براتون تنگ میشه و چند تا از بچّه هایی کهبرای درس خوندنشون به خدا رسیدم در گوشم گفتند:خانومببخشید اذیّتتون کردیمو درس نخوندیمو شما رو حرص دادیم. چه عکسهایی ازشون گرفتم و به یادگار موند برام نامه خدا حافظی منو که خیلی ها شون گفتن، میبریم خونه و تو خلوت میخونیم ،
راستی که بچه ها با همه بازیگوشیشون و بچگی شونچقدر گاهی پخته و مردونه برخورد میکنند. سخن رو کوتاه کنم که اگر بخوام بنویسم بسیار طولانی میشه و از حوصله همه خارج میشه .
با بهترین آرزوها شما رو به خدا می سپارم و میخوام بدونید که همه تونو دوست داشتم و دارم...
مینا سیدیان
